سالیتون برای اولین بار بطور شهودی در سال 1834 توسط جان اسکات راسل در کانال آبی در اسکاتلند مشاهده شد، او مشاهده کرد که قله موج آبی در این کانال، بدون تغییر شکل چندین کیلومتر را در امتداد کانال طی میکند. پنجاه سال بعد از گزارش راسل، د. کورتج، د. وریس نقش و اهمیت غیرخطیت را در این پدیده مورد مطالعه قرار دادند. این امواج سالیتونی در اوایل قرن بیست یک بطور مشخصی شناخته نشده بودند و شرایط ایجاد آنها و همچنین ویژگی آنها تا دهه 60 نامعلوم باقی مانده بود.
تاریخ سالیتون های کاواک نوری با مقاله ی مولونی و همکارانش شروع شد که روش گام مجزای تبریل سریع فوریه را برای شبیه سازی اثرات عرضی در دوپایایی نوری به کار بردند. کار دیگری در زمینه ی سالیتون های کاواک باریکه ای را در بر داشت که یا حاوی سالیتون ها نبود یا اینکه پر از سالیتون بود. مک دونالد و فرث نشان دادند که امکان سوئیچ زنی مستقل سالیتون ها با استفاده از پرتو پمپی با دامنه متغیر فضایی وجود دارد. روزانوف از مطالعه امواج سوئیچ زن به ایده ی "سالیتون های خود به خودی پراشی" رسید.
در ده سال اخیر به منظور ارائه ی مدل جامع تر برای میکروکاواک های نیمرسانا، گروه لوجیاتو با استفاده از فرمول بندی ماتریس چگالی، تلاشی را آغاز کرده اند که به پیش بینی وجود سالیتون های کاواک در این سیستم ها منجر شد.